Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό η "Νούλα η Αραχνούλα" , καθώς επέστρεφε από τον πρωινό της περίπατο στον κήπο των Ηλιαχτίδων ανακάλυψε κάτι τρομερό και για εκείνην λυπηρό . Διχως να γνωρίζει το γιατί το σπιτάκι της είχε καταστραφεί και λυπημένη καθώς ήταν λύση έψαχνε να βρει. Έκλαιγε , στεναχωριόταν και όλο αναλογιζόταν ποιος μπορεί να βοηθήσει το σπιτάκι της να χτίσει; Ώσπου είχε μια ιδεα...κι ας φαινόταν "ακραία" , ακούστε όμως τωρα τι , τι έκανε η πονηρή . Μες στην τσάντα της κυρίας χώθηκε σε μια στιγμή νέους φίλους να γνωρίσει και τον πόνο της να πει . Τα παιδιά την γνωρίσαν κι ένα χάδι της χαρίσαν, το όνομά τους της το είπαν και με μιας της συστηθήκαν . (Αραχνούλα) Άκουσα πως σ'αυτή την τάξη παίζετε όμορφα πολύ , είστε φίλοι , μια παρέα με συνεργασία φοβερή . Φίλοι τώρα έγιναν όλοι και με κουβάρι μαγικό φτιάξανε της αραχνούλας το καινούριο σπιτικό. Η αραχνούλα όλο καμάρι πολλά χαμόγελα σκορπάει τους νέους της φίλους χαιρετάει και στο σπιτάκι της γυρνάει . Γεια σας τώρα καλά μου παιδιά σας χαιρετώ προσωρινά, άλλη μέρα θα έρθω πάλι για να παίξουμε ξανά .